پوپولیست‌ها، معمولاً خود را منجی می‌دانند؛ آنها، به برنامه‌ریزی، سازمان‌دهی، سامان‌دهی، به‌کارگماری، استخدام و به‌کارگیری کارمندان عالی‌رتبه، شایسته، نخبه و به مواردی از این‌دست که با عقل و خرد، سروکار دارند، در عمل اعتقادی ندارند. آنها، بیشتر هیجانی و احساسی عمل می‌کنند تا عقلانی و سعی دارند تا احساسات مردم را هم، برانگیزانند. آنها، وعده‌هایی می‌دهند که اغلب مردم، دوست دارند به آنها برسند و اگرچه بخش عظیمی از این وعده‌ها و شعارهای پوپولیستی، ممکن است با واقعیات کشور هم، هیچ مطابقتی نداشته باشند، اما آنها، نگران عملی‌نشدن آن وعده‌ها، نیستند! یک پوپولیست، بازیگر چیره‌دستی هم، باید بوده باشد و بتواند خوب نمایش دهد؛ او همچنین باید بتواند خوب شعار دهد. یک پوپولیست، برای کسب حمایت مردم و برای فریب و جلب افکار عمومی، به هر روشی ممکن است متوسل شود. رفتارهای پوپولیستی، شاید در ظاهر و در کوتاه‌مدت، برای شخص مدیر، مفید بوده باشد اما درواقع، خودزنی است و دیر یا زود، مردم متوجه پوشالی بودن آن، خواهند شد. یک پوپولیست، مدام از قشر آسیب‌پذیر حرف می‌زند؛ او مدام از حقوق بربادرفته جامعه کارگری سخن می‌گوید و با شعارهای پوپولیستی، از احساسات پاک این طبقه، سوءاستفاده می‌کند.