این گردشگاه زیبا در جنوب شرق تبریز و ۷ کیلومتری مرکز شهر، در زمان حکومت آق‌قویونلوها ایجاد شده و در دوره صفویان توسعه یافته است.

ائل گلی تبریز تا پیش از روی کارآمدن صفویان، بزرگترین منبع ذخیره آب جهت آبیاری باغ‌های مناطق شرقی تبریز تا دروازه تهران و تپلی باغ بوده است. در دوران حکومت صفویان، تمام شن و ماسه و نخاله‌های موجود در محوطه داخلی دریاچه فعلی خالی شده و دیواره‌ای سنگی به دور آن کشیده شد.

مخزن آب، مثل باغ تخت شیراز از چشمه‌ای تأمین می‌شود که از سنگی در بالای مرتفع‌ترین سکو می‌جوشد. آب مخزن را پنج نهر تشکیل می‌دهد که در هر سکویی، یک آبشار ایجاد می‌شود و هر سکو یا پلکان، دارای یک ردیف درخت تبریزی در کنار دیوار عقب آن و یک ردیف درخت بید در کنار نهرهای آن است.

در دوران قاجار در پیرامون استخر ائل گلی خیابان‌هایی جهت عبور و مرور احداث شد و در جوار این معابر، درختان درخت تبریزی، بید مجنون و گل‌های اطلسی متعددی در چندین ردیف جهت تزئین گردشگاه و پاکی آب و هوا کاشته شد.

ائل گلی تبریز در سال‌های اخیر به یکی از بزرگترین تفرجگاه‌های شهر تبدیل شده است.