وقتی سوار ماشین خودتان باشید، می‌توانید مسیر دیگری انتخاب کنید اما اگر سوار تاکسی باشید، ناچارید از این مسیر شریانی شهر عبور کنید، آن وقت می‌بینید مسافران و رانندگان بیچاره، صد متر مانده به چهارراه چطور باعث و بانی این وضعیت را مورد تفقد قرار می‌دهند.

گرمای بی‌سابقه تابستان و ترافیک وحشتناک این مسیر، امان مردم را بریده است با این حال، مدیران پرمدعای شهری، کوچکترین ضرورتی برای «عذرخواهی» پیش‌کش، «توضیح» روند اجرای این پروژه نمی‌بینند.

 طبق شنیده‌ها، رقم تزریق‌ شده به این پروژه در جای خود رقم قابل‌ توجهی بوده، اما نسبتی با روند پیشرفت پروژه ندارد. یک سال از اجرای پروژه گذشته اما پیشرفت کار به وضوح کمتر از 30 درصد است؛ این در حالی است که همین چند سال پیش، پروژه‌های مشابهی نظیر راه‌آهن، اره‌گر، گلپارک و آخونی، در کمتر از یک سال اجرا و تکمیل شدند.

پس عیب کار از کجاست؟ اصلاً از چه کسی انتظار توضیح دارید؟ گویی اینکه از نظر ایشان، مردم مکلف به تحمل وضعیت موجود هستند. صحبت دو دو تا چهار تاست: «اگر این پروژه، پشتوانه مالی نداشت، شهرداری تبریز باید توضیح دهد چرا پروژه‌ای را بدون تامین اعتبار، آغاز کرده و باعث اذیت و نارضایتی عمومی شده‌ است و اگر پشتوانه مالی دارد، بگوید چه عاملی باعث روند فرساینده اجرای این طرح است؟»

علاوه‌بر فقدان شفافیت، موضوع ایمنی نیز در این پروژه یک بحث جدی است. هم‌اکنون چند رشته میلگرد و شمع‌گذاری ناقصی که از مدت‌ها پیش در این پروژه نصب شده، تقریباً زنگ‌زده و پایمال شده‌ است. برای اینکه  از  مسیر جایگزین ارتش به سمت نیایش بروید، باید از جوار یک مسیر درّه‌ مانند عبور کنید و اگر پیاده باشید و بخواهید از خیابان رد شوید، باید در دو سوی پروژه از روی آهن‌پاره و نخاله بپرید!

با این احوالات، قدر مسلم این است که روگذر ارتش هم به همراه مقبره‌الشعرا و میدان آذربایجان و پارک بزرگ، به عنوان میراث ناکارآمدی عمرانی در شهر تبریز، به دوش دوره بعدی خواهد افتاد.

تنها بخش این پروژه که با همت و فراست مدیران عمرانی شهر با شتاب هر چه تمام عملیاتی شد، قطع ده‌ها اصله درختان تنومند و قدیمی این مسیر بود. خدا می‌داند آن درخت‌های بی‌نوا که به نام «انتقال» از زمین جدا شدند، گرفتار چه سرنوشتی شدند!؟ کدام تصویر مستند و گزارش مصور، واقعیت انتقال آن درختان را نشان داد؟ هیچ... هیچ.